Bernard Hammelburg | Bnr

Hiroshima en Nagasaki hebben beide monumenten op ground zero, een term die door de Amerikanen was bedacht voor de krater die zon in de lucht ontplofte bom veroorzaakt. Over de vraag of zulke barbaarse middelen noodzakelijk waren om de capitulatie van Japan af te dwingen vechten voor- en tegenstanders elkaar nog steeds de tent uit. Nee Japan was ook zonder de atoombom verslagen. Ja Japan wilde doorgaan en zich tot de laatste soldaat en burger doodvechten. Feit is dat Japan zich sinds de oorlog nooit heeft geprofileerd als aanstichter, maar altijd als slachtoffer. De beide ground zeros dienen als waarschuwing aan de wereld tegen nucleaire wapens. Ook dit jaar herhaalde premier Abe de gebruikelijke oproep voor een wereld zonder atoombom. En iets nadrukkelijker dan doorgaans, want de dreiging van een aanval door Noord-Korea jaagt de Japanners de stuipen op het lijf, meer dan Zuid-Korea of Amerika, want die hebben geen Hiroshima en Nagasaki. Des te schandaliger is het dat er, 72 jaar na dato, bijna 300 overlev

Het is niet een raad van wijze diplomaten, die zich inzetten voor vrijheid, gelijkheid, broederschap, transgenders, verantwoord eten, elektrisch rijden laat staan wereldvrede. In werkelijkheid is het een groepje kiftende egos, die nooit debatteren, maar alleen vileine verklaringen afleggen, met voorop wereldkampioen cynisme Rusland. De Amerikanen hebben er ook een handje van, maar Rusland spant de kroon in het uitspreken van vetos op de momenten dat het er echt op aankomt: Oekraïne, Syrië, of, zoals nu, Noord-Korea. De ontwikkelingen in Noord-Korea zijn echt doodeng. De lancering van alweer een langeafstandsraket jaagt je de stuipen op het lijf, vooral na de onthulling dat de Noord-Koreaanse atoombom al volgend jaar klein genoeg is om in zon raket te stoppen. Maar Nicky Haley, de Amerikaanse VN-ambassadeur, zegt dat ze met deze kwestie niet naar de Veiligheidsraad gaat, want dan komt dat onvermijdelijke Russische en waarschijnlijk ook Chinese veto, en dan lacht Kim Jung-Un alleen maar in zijn vuistje. Je

Totdat de speurtocht van het Congres en de speciale onderzoeker Robert Mueller iets concreets heeft opgeleverd, hebben ze het voordeel van de twijfel. De argumentatie van Trump junior klinkt plausibel, en krijgt in het From Russia with lies-feuilleton opmerkelijk weinig aandacht. Ja, hij heeft contact gehad met dubieuze Russen, die hem schadelijke informatie over Hillary Clinton hadden beloofd. Maar bij nader inzien ging het over de adoptie van Russische kinderen. Waarom geloof ik hem op dit punt? Omdat de adoptiekwestie een gigantische hete aardappel is, waarover Poetin waarschijnlijk meer de pest in heeft dan over dat hele Russia-gate. Het begon in 2009 met de arrestatie van, en moord in de gevangenis op Sergey Magnitsky, een Russische advocaat die had ontdekt dat 230 miljoen dollar aan weggemoffeld belastinggeld onder meer was weggesluisd naar Vladimir Poetin. Daarop nam het Amerikaanse Congres de Magnitsky Wet aan, die de jacht opende op honderden, en misschien wel duizenden andere zakkenvullers. 44 daar

Kadyrov voert een ware klopjacht op homo's, laat ze opsluiten en martelen en gebuikt graag de term 'zuivering'. In een tv-interview met het Amerikaanse HBO, gisteren, zei hij: 'Verhalen over de vervolging van homo's zijn onzin. We hebben hier geen homo's. En mochten ze er zijn, stuur ze dan naar Canada, om ons bloed te zuiveren.' Kadyrov, door Poetin in Tsjetsjenië geïnstalleerd om de opstanden daar neer te slaan, is niet de enige leider die er zo over denkt. De vorige Iraanse president, Achmadinejad, was er ook zo een. In Iran zijn alleen hetero's, en mochten er LGBT'ers zijn, dat zijn dat enge misdadigers. Als homo, lesbienne of transgender heb je trouwens in Iran een vette kans in de gevangenis te komen, of te worden geëxecuteerd. Anno 2017 is homoseksualiteit in zo'n 75 landen verboden of strafbaar. Het is lastig tellen, want Cook Island en Palestina, bijvoorbeeld, hebben anti-LGBT-wetten, maar zijn geen officiële landen. Andere landen hebben geen officiële anti-LGBT-wet, maar gebruiken intimidatie en o

De nieuwste rel komt uit het anti-Trump-kamp. De New York Times kwam met een als Watergate-achtige primeur opgepoetst verhaal over een ontmoeting van Trumps zoon, Donald Trump jr., in juni 2016, dus voor de nominatie, met een Russische advocate die banden zou hebben met de regering-Poetin, en die belastende informatie over Hillary Clinton had. Tijdens de ontmoeting, in de Trump Tower, bleek die belastende informatie vage roddel te zijn. Zij wilde eigenlijk praten over een adoptieprogramma voor Russische kinderen. Waarop Trump jr., geflankeerd door zijn zwager Jared Kuschner en de toenmalige campagnemanager Paul Manafort, het gesprek beëindigde. Misschien was het dom van Trump jr. om het gesprek aan te gaan, maar zelf zegt hij: die geheime informatie kon best spannend zijn. Een simpel lokkertje dus, en niet verboden. Gesteld nu eens dat die advocate echt deel uitmaakte van de entourage van Poetin en gesteld dat ze echt over belastende informatie had beschikt wat had het uitgemaakt? Je kunt zeggen: dan had T

Eerst mythe en werkelijkheid. Er zijn ruim 300 miljoen twitteraars in de wereld, maar de meeste tweets zijn retweets. Het meest rondgepompte bericht heet dan trending, maar het zijn dan weer de media die zon populariteitsprijs-van-het-moment toekennen. Is het waar, of roept de kwetterende twitteraar maar wat? Zijn er, naast de twitteraar, andere bronnen? Donald Trump heeft dertig miljoen volgers, maar daarvan is minstens de helft fake. Newsweek en The New Yorker telden de miljoenen nepaccounts die je voor een paar honderd dollar kunt kopen en aan je bestand kunt toevoegen, en volgens deze bladen heeft Trump dat gedaan. Voor een president bij wie de grens tussen mythe en werkelijkheid troebel is, dus een fluitje van een cent. Maar zijn overweldigende Twitter-succes ligt aan ons, de media. Hij kwettert, wij happen. Neem het filmpje waarin Trump in een sporthal iemand in elkaar slaat met een gefotoshopt CNN-logo als hoofd. Trump was niet de maker van de video, maar verspreidde die wel als tweet. Gevolg: een en

En als de Britten het kunnen, kunnen wij het ook. Theresa May legt een miljard pond neer om de steun van de Noord-Ierse DUP te kopen, en hup ze heeft een meerderheid. Even rekenen. Noord-Ierland telt 1,8 miljoen inwoners, dat is dus 624 pond per inwoner, babys en bejaarden meegerekend. De DUP levert tien zetels, dat is dus ongeveer honderd miljoen per zetel. Als we diezelfde koers aanhouden, koopt het motorblok van VVD, CDA en D66 gewoon voor een half miljard de ChristenUnie, want die heeft geen tien, maar vijf zetels. Fluitje van een cent voor de oud-minister van Financiën en oud-bankier Gerrit Zalm. De Britse media noemen Theresa Mays deal met de Noord-Ieren smeergeld, en dat is het natuurlijk ook. Maar zij formeert wél in een paar dagen een kabinet. Dat is andere koek dan het halve jaar dat wij er als de formatie voor Prinsjesdag rond is over doen. Wat een rare vertoning is, want bij formaties bewaren we de gemakkelijkste optie nu dus met de ChristenUnie altijd voor het laatst. Wat doen de Noord-Ie

Een van die blunders vertroebelde voor geruime tijd de relatie met de Verenigde Staten. In 1985 nodigde hij president Reagan uit voor een herdenking van de Tweede Wereldoorlog op een militaire begraafplaats in Bitburg, waar tweeduizend Duitse soldaten liggen. Wat hij verzweeg was dat daar 49 SS'ers bij waren. Toen de Amerikaanse media daar achter kwamen, ontstond een enorme rel. De beroemde Auschwitz-overlevende, auteur en Nobelprijswinnaar Elie Wiesel smeekte Reagan, in een beroemd geworden toespraakje recht in het gezicht, om het bezoek af te zeggen. Meneer de president, dit is niet uw plaats, zei hij. Reagan ging toch, omdat hij vond dat hij dat tegen een bondgenoot niet kon maken, al was hij misleid. Veel dramatischer was het spel dat hij speelde in de opmaat naar de Balkanoorlog. In december 1991 besloot Kohl Kroatië te erkennen, de oude bondgenoot uit de Nazitijd. De EU, Amerika, Rusland en de VN waren fel tegen. Kohl dreigde vervolgens dat hij dat desnoods alleen zou doen, waardoor de Europese landen

Het verwijt van Trump en de Golfstaten aan Qatar is dat het aanschurkt tegen Iran en het Syrië van Assad, en dat het terroristen steunt en financiert. Vanuit westers, Egyptisch en Israëlisch perspectief is dat waar, bijvoorbeeld door de steun aan de Moslimbroederschap en Hamas, die op onze lijst van terroristische organisaties staan. Al Jazeera, persoonlijk eigendom van de sjeik van Qatar, citeert bijvoorbeeld de minister van Buitenlandse Zaken, die Hamas een Palestijnse bevrijdingsorganisatie noemt. Het is geen frisse boel in Qatar. Denk aan de ronduit gruwelijke berichten over slavenarbeid bij de bouw van het stadion voor het WK van 2022. Verhalen waarvan de FIFA zich opmerkelijk weinig aantrekt. Dat is klaarblijkelijk standaard bij de FIFA, want over de slavenarbeid door Noord-Koreanen in St. Petersburg voor het WK van volgend jaar, haalt de voetbalassociatie ook de schouders op. Maar nu de andere kant. Wie maken de verwijten aan Qatar? Egypte dat onder president Sisi een meedogenloze klopjacht onder de

Feitelijk is de oorlog, in die halve eeuw, nooit afgewikkeld. Het is een van de langst lopende conflicten. En er is geen enkel conflict dat in en buiten de regio zoveel emoties teweegbrengt. Politieke partijen, regeringen, journalisten iedereen wordt voortdurend ter verantwoording geroepen voor zijn standpunt. Je wordt heel snel weggezet als anti-Israëlisch of anti-Palestijns. Het is dus niet alleen het langst lopende conflict, maar ook het meest polariserende. De feiten zijn verwarrend. Na de verovering van de westelijke Jordaanoever, Gaza, de hoogvlakte van Golan en Jeruzalem, hield de Israëlische VN-ambassadeur, Abba Eban, in de Veiligheidsraad een toespraak waarin hij terugtrekking uit die gebieden voorstelde, in ruil voor erkenning van Israël door de omringende landen, vrede en garantie van veilige en erkende grenzen. Oud-premier en vader des vaderlands Ben Goerion waarschuwde voor een langdurige bezetting. Maar in november 1967 kwam een conferentie van de Arabische Liga in Khartoem met drie nees: geen

En hij heeft waardige tegenstanders gevonden: de Franse president Emmanuel Macron, en dienst Canadese kloon, Justin Trudeau. Trumps eerste officiële gast was de Japanse premier Abe, wiens hand hij, na een aanvankelijke aarzeling, 19 seconden lang in een soort houdgreep hield. Dat gaat mij niet gebeuren, dacht Trudeau, die kort daarop Trumps hand ongeveer vermorzelde. Vorige week was het Macron, die Trump hard je kan ook zeggen: hardhandig beetpakte en niet meer los leek te willen laten. Trump moest zijn hand, met witte knokkels, uit die van Macron losrukken. Macron gaf het in een interview ruiterlijk toe: het was het moment van de waarheid. Macron had de smaak te pakken en liet er bij het verwelkomen van zijn Russische collega, de zwartebander Vladimir Poetin, in Versailles geen twijfel over bestaan wie de baas was. Psychologen waren euforisch, en kwamen met diepgaande analyses over de machtspolitiek van de handdruk. Het gaat allemaal om dominantie. Nu is de handdruk letterlijk al zo oud als de weg naar

Uit onderzoek van Breuker blijkt dat in ieder geval bij de bouw van het stadion in de Russische stad St Petersburg Noord-Koreaanse gastarbeiders worden gebruikt. De arbeiders zouden in slaaf-achtige omstandigheden moeten werken. Ze zouden niet vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen en hun loon zou worden ingehouden en worden uitgekeerd aan de regering van Noord-Korea. Ook zijn hun paspoorten afgepakt en is hun verboden om werk te weigeren. Meerdere arbeiders zouden bij de bouw van het stadion zijn omgekomen. De FIFA zou op de hoogte zijn van het misbruik van de arbeiders, maar kijkt volgens Breuker de andere kant op. Het sturen van gastarbeiders is volgens Breuker een nieuw verdienmodel van de regering van Noord-Korea. Volgens ruwe schattingen zouden er wereldwijd tot wel 250-duizend Noord Koreanen als gastarbeider aan het werk zijn. Eerder werd al bekend dat er tussen de 800 en duizend Noord-Koreanen werken in Polen. Hier zijn ze actief in onder andere de scheepsbouw, de landbouw en als fabrieksarbe

Sterker nog: Iran veroordeelde de aanslag, en wees in bedekte termen naar Saoedi-Arabië, als inspirator van al het terroristische kwaad. Wie heeft er nou gelijk? Het hangt ervan af waar je woont. Dat Iran, sponsor van zijn eigen Republikeinse Gardes, Hezbollah en Hamas, een gigantische bedreiging is voor Israël, de Syrische oppositie, Jordanië en de minderheden in Irak is een feit. Dus daar heeft Trump een punt. Maar als je de lijst terroristische aanslagen in Europa sinds 9/11 bekijkt, vind je zelfs met een loep geen band met Iran. Vrijwel alle daders hadden een radicaal-Soennitische achtergrond. Al Qaeda, IS, Al Nusra het zijn allemaal organisaties met wortels in Saoedi-Arabië, geïnspireerd en vaak gefinancierd door het Saoedische wahabisme. Iran is een sjiitisch bolwerk, en daarmee de aartsvijand van datzelfde Al Qaeda, IS, Al Nusra, maar ook bijvoorbeeld van de Taliban. Europese jihadisten als Salman Abedi uit Manchester hebben allemaal hetzelfde profiel: teruggekeerde Syriëgangers, geradicaliseerde sy

Politiek, bedrijfsleven en de media haalden massaal uit. Het ging immers om de grootste hack ooit. Onzin, zegt BNRs eigen internetgoeroe, Herbert Blankesteijn. Met een paar honderdduizend slachtoffers is WannaCry een kleine jongen vergeleken met diverse van de mailvirussen die aan het begin van de eeuw de wereld teisterden, ook als het om snelheid van verspreiding gaat. Misschien werd het zon grote soap omdat overal bestaande beelden werden gekanteld. De Britse gezondheidsdienst is geen moderne parel, maar een relikwie die draait op veertien jaar oude computers. Rusland is kennelijk niet de lugubere aanvoerder van de cybermisdaad, maar doodgewoon slachtoffer, net als China en de rest van de wereld. Microsoft is geen baken van genialiteit, maar moet voortdurend lekken dichten in de oude fietsband die software heet. De ene versie software werkt beter dan de andere en de proeftuin, vol lekken, is de mensheid. Dat is niet onze schuld, zegt Microsoft, maar die van de geniepige spionnen van de Amerikaanse NSA, di